Levermelkzwammen groeien zowel in jonge als in oudere dennenbossen (1,10), en ook in heidevelden (3), als ectomycorrhiza-partners van de grove den, soms ook van spar (Picea), Douglas-spar (Pseudotsuga), lariks (8) en ruwe berk (3). Na een bosbrand komt het mycelium van de paddenstoel maar langzaam terug. Uit een onderzoek in het Middellandse Zeegebied bleek dat het aantal vruchtlichamen in gebieden waar geen bosbrand was opgetreden aanzienlijk groter was dan in gebieden waar (zelfs vele jaren geleden) bosbrand was geweest (2). De hoed van de vruchtlichamen is leverbruin tot kastanjebruin van kleur, vaak met een lichtere rand. Het hoedoppervlak is glanzend en droog en doet vettig aan. Het kan bleke vlekken hebben en in het midden van de hoed kan een kleine "bult" (umbo) aanwezig zijn. De hoedrand is soms grof ingekerfd. De plaatjes aan de onderzijde van de hoed zijn bleekoranje tot vleeskleurig en roodachtig aangelopen. Bij oude vruchtlichamen kunnen ze zwavelgeel gevlekt zijn door opdrogende druppels melksap. De steel heeft min of meer dezelfde kleur als de hoed, en heeft een lichtere punt. Hij is aanvankelijk gevuld met een soort dons en wordt later hol. De steelbasis krijgt uiteindelijk een donkere, roodbruine kleur, en is ruig-viltig. Het melksap van de paddenstoel is aanvankelijk wit en waterig, maar vergeelt tijdens het opdrogen spoedig (7,9). De levermelkzwam is (in tegenstelling tot vele andere paddenstoelen uit naaldbos) een liefhebber van relatief veel humus op de bodem (4), en de soort reageert positief op stikstofdepositie (8). Het mycelium verdraagt bodemverzuring goed (6), maar is niet goed bestand tegen bodemverontreiniging met zware metalen zoals cadmium (5) en is ook gevoelig voor verhoogde concentraties van aluminium (6). De levermelkzwam komt voor in Europa, Noord-Afrika, Noord-Amerika en het noorden van Azië (8). De samenstelling van de bacteriële flora in de nabijheid van het mycelium van de levermelkzwam is onderzocht (11).

De genusnaam Lactarius is de aanduiding van een "melkzwam", d.w.z. een paddenstoel met melksap.  De soortnaam hepaticus betekent "leverkleurig", "levervormig" of "leverachtig" (9).  De bitterzoete melkzwam (Lactarius subdulcis) lijkt wel wat op de levermelkzwam, maar die soort groeit niet bij dennen of berken, maar bij beuken (7).

Wij hebben levermelkzwammen gevonden in Nanninga's Bosch bij Heineburen (Gr.) en in het natuurgebied De Plateaux bij Bergeijk (N.Br.).

1. Baar J (1997) Successie van ectomycorrhizaschimmels in grove-dennenbossen. Coolia 40:30-38.
2. Buscardi E, Rodríguez-Echeverría S, Barrico L, García MA, Freitas H, Martín MP, De Angelis P, Muller LAH (2012) Is the potential for the formation of common mycorrhizal networks influenced by fire frequency? Soil Biology & Biochemistry 46:136-144.
3. Collier FA, Bidartondo MI (2009) Waiting for fungi: the ectomycorrhizal invasion of lowland heathlands. J Ecol 97:950-963.
4. De Vries BWL, Jansen E, Van Dobben HF, Kuyper TW (1995) Partial restoration of fungal and plant species diversity by removal of litter and humus layers in stands of Scots pine in the Netherlands. Biodiv Conserv 4:156-164.
5. Jongbloed RH, Borst-Pauwels GWFH (1990) Differential response of some ectomycorrhizal fungi to cadmium in vitro. Acta Bot Neerl 39:241-246.
6. Jongbloed RH, Borst-Pauwels GWFH (1992) Effects of aluminium and pH on growth and potassium uptake by three ectomycorrhizal fungi in liquid culture. Plant and Soil 140:157-165.
7. Kasparek F. Leberbrauner Milchling Lactarius hepaticus. Document op tintling.com.
8. Levermelkzwam. Document op nl.wikipedia.org.
9. O'Reilly P (2024) Lactarius hepaticus Plowr. - Liver Milkcap. Document op first-nature.com.
10. Termorshuizen AJ (1991) Succession of mycorrhizal fungi in stands of Pinus sylvestris in the Netherlands. J Vegetation Sci 2:555-564.
11. Warmink JA, Nazir R, Van Elsas JD (2009) Universal and species-specific bacterial ‘fungiphiles’ in the mycospheres of different basidiomycetous fungi. Environ Microbiol 11:300-312.