Plooivoetstuifzwammen zijn algemeen voorkomende paddenstoelen, niet alleen in loofbos maar ook in wegbermen, gazons en weiden. De zwam leeft van de afbraak van dood organisch materiaal en groeit op de bodem. Zoals alle stuifzwammen heeft de plooivoetstuifzwam een bolvormig vruchtlichaam waarin de sporen worden gevormd. Dit vruchtlichaam staat op een voetstuk met een geplooide wand (vandaar de Nederlandse naam). Wanneer de sporenmassa rijp is, scheurt de bol aan de bovenzijde open en komen de bruine sporen vrij. Dit "stuiven" wordt dikwijls op gang gebracht door een op de paddenstoel vallende regendruppel, of doordat een dier op de zwam trapt. Nadat alle sporen zijn verspreid kan het voetstuk van de paddenstoel tot het volgend jaar overblijven (1,7-9). De vruchtlichamen kunnen behoorlijk groot worden (20 cm hoog, 12 cm breed) maar blijven vaak ook kleiner.  

In jonge toestand (wanneer het inwendige van de paddenstoel nog helemaal wit is) zijn plooivoetstuifzwammen eetbaar. De "hoedhuid" en steel moeten daartoe worden verwijderd. Maar plooivoetstuifzwammen kunnen hoge concentraties zware metalen bevatten - de kans daarop is groot wanneer ze op vervuilde grond groeien, of in de nabijheid van een weg (2,4,5,10). Het inhaleren van de sporen van rijpe stuifzwammen is gevaarlijk en kan tot hevige allergische reacties en longproblemen aanleiding geven (6). Voor de striptekenaar Marten Toonder was dit aanleiding om stuifzwammen te laten optreden in het Bommelverhaal "Het Platmaken" (1969). Stuifzwammen werden in de Romeinse tijd al verzameld voor medicinale doeleinden (bloedstelping), mogelijk ook als hulpmiddel bij het maken van vuur (3,11). Daarbij ging het vermoedelijk niet om de plooivoetstuifzwam maar om de nauw verwante ruitjesbovist (Calvatia utriformis).  

Wij hebben plooivoetstuifzwammen gevonden in de westberm van de Gast en Westergast, in struikgewas aan het noordeind van de Boslaan bij de spoordijk,  in perkjes met struiken langs de Stationsweg, en in de oostberm van het Hoendiep O-zijde.