De streepsteelmycena is een kleine paddenstoel (hoeddoorsnee 2 tot 4 cm) die in kleine groepjes bijeen groeit op dode stompen, omgevallen stammen en afgevallen takken van loofbomen (vooral hazelaar, haagbeuk, eik en beuk (16)), in zeldzame gevallen ook van naaldbomen (7,11-13). Ook op twijgjes of begraven hout kunnen de vruchtlichamen verschijnen, en het mycelium leeft bovendien van bladafval (2,7). In hout veroorzaakt het witrot (2). De hoed van de paddenstoel heeft een kegelvorm met een umbo (knobbel in het midden) en een gegolfde rand (10). Hij is grijs tot grijsbruin van kleur en krijgt rimpels bij het uitdrogen. De steel vertoont groeven met een zilverachtige aanblik (vandaar de naam "streepsteel-mycena"). Deze groeven (of "strepen") zijn het best te zien bij jonge exemplaren, bij veroudering kunnen ze grotendeels verdwijnen (5). De plaatjes hebben een korte aanhechting aan de steel. Ze staan vrij dicht opeen, zijn aanvankelijk wit tot bleekgrijs en verkleuren later roze (1). Het vlees van de paddenstoel is hard en kraakbeenachtig van structuur (7,15). Het mycelium van de streepsteelmycena kan licht verspreiden, en deze bioluminescentie vertoont een 24-uurs ritme (3). Het licht is echter aanzienlijk minder sterk dan het licht van honingzwammen, de scherpe schelpzwam of de lantaarnzwam (4,11) en bij sommige variëteiten van de paddenstoel ontrbeekt de bioluminescentie totaal. De functie van dit lichtverschijnsel is onbekend (9). Basidiën van de streepsteelmycena bevatten in sommige gevallen niet het normale aantal van vier, maar slechts twee of drie sporen (14). In een Japans onderzoek is aangetoond dat een primaire kolonisator van gevallen takjes, zoals een Xylaria soort, de vestiging van een secundaire kolonisator zoals de streepsteelmycena kan verhinderen (8).