De tijgertaaiplaat is een merkwaardige paddenstoel, die leeft op dood, nat loofhout (vooral van populieren, wilgen en berken) of op dode delen van levende bomen, waarin hij witrot veroorzaakt (3,12,13). Hoewel er aan de onderkant van de hoed plooien te zien zijn die op plaatjes lijken, wordt hij op grond van DNA onderzoek gerekend tot de gaatjeszwammen (Polyporaceae) (4,12)! Ook het verspreidingsgebied van de soort is merkwaardig. Normaliter groeit hij in rivierdalen, maar hij kan ook worden gevonden op droge voedselarme zand- en leembodems in het Pleistocene district (12). Het hoedoppervlak van tijgertaaiplaten is witachtig en bedekt met radiaal gerangschikte, bruine, aangedrukte schubben. De steel van de vruchtlichamen heeft een witte grondkleur, maar is doorgaans ook bezet met donkergekleurde schubjes. De "plaatjes" aan de onderkant van de hoed zijn aanvankelijk wit maar later okergeel (5,12). Ze hebben een gezaagde rand (12). De hoed heeft aanvankelijk een bolle vorm, maar krijgt spoedig een indeuking in het midden (6). Hij kan een doorsnee van 3 tot 10 centimeter hebben (3,5). Een derde merkwaardigheid van de tijgertaaiplaat is het feit, dat hij behalve de normale paddenstoelvorm die hiervoor werd beschreven ook een bovist- of stuifbalachtige vorm kan hebben (in Noord Amerika, niet in Nederland). Beide vormen van de paddenstoel kunnen zonder problemen met elkaar gekruist worden, en mogen dus niet worden beschouwd als afzonderlijke soorten. In een moleculair-biologisch onderzoek is vastgesteld welke genen de hoedvorm bepalen (14). Tijgertaaiplaten komen in gematigde klimaatzones over de hele wereld voor (12). De soort wordt in Duitsland beschouwd als warmteminnend (3).

De genusnaam Lentinus betekent "buigzaam, taai, of kleverig", de soortnaam tigrinus "getijgerd", dat wil zeggen: gevlekt als de vacht van een tijger. Agaricus tigrinus, Agaricus dunalii, Omphalia tigrina, Clitocybe tigrina, Pocillaria tigrina, Panus tigrinus, en Pleurotus tigrinus zijn synoniemen van Lentinus tigrinus (7,11).

In het Verre Oosten wordt de tijgertaaiplaat beschouwd als een eetbare paddenstoel (1,8), maar Nederlanders vinden hem oneetbaar omdat hij (zoals de naam al zegt) erg taai is en spijsverteringsstoornissen kan veroorzaken (12). Bij veroudering worden de vruchtlichamen ook spoedig bitter van smaak (3). De paddenstoel wordt met succes gekweekt voor commerciële doeleinden (2,8). Hij bevat antioxidanten die zuurstofschade kunnen voorkomen (2,10), stoffen die het glucoseniveau in het bloed van diabetes patiënten kunnen verlagen (1), en verbindingen die de groei van bepaalde bacteriën (1,10) en schimmels (10) kunnen afremmen. De chemische structuur van enkele sterolen in de paddenstoel is vastgesteld (9).